مدل برنامه ریزی آماری – فازی برای انتخاب پرتفولیوی بهینه

فرایند بهینه سازی پرتفولیو، از دهه ی 1950 با بیان مفهوم تنوع بخشی و ارائه مدل میانگین – واریانس مارکویتز، شاهد تحولات چشمگیری بوده است. تلاش گسترده ی نظریه پردازان مالی در کاربردی تر کردن مدل های انتخاب پرتفولیو، آنان را به سوی مدل های چند معیاره بویژه آرمانی کشانده است. در سال 1965 پروفسور عسگر لطفی زاده اساس ریاضیات کلاسیک را با بیان تئوری مجموعه های فازی متحول ساخت. وی معانی زبان طبیعی و ابهام ناشی از محیط و اطلاعات محیطی را با ریاضیات دو ارزشی ترکیب نمود و ابزار نیرومندی را تحت عنوان منطق فازی برای برنامه ریزی و تصمیم گیری ارائه نمود. در این مقاله ابتدا اشاره ای اجمالی به سیر تکاملی مدل های انتخاب پرتفلیو و مفهوم برنامه ریزی آرمانی – فازی می شود و از بین مدل های معتبر بهینه سازی پرتفولیو، مدل تاپو و فینستین انتخاب برای آن مدل برنامه ریزی آرمانی – فازی ارائه گردیده است. در ادامه کاربرد آن همراه با یک نمونه نشان داده می شود.